ασυναρτησίες

~~~ Τι το'θελες τ'αρνί Μιχαλάκη μου... ~~~

Διότι το 'φαγες κι έσκασες Μιχαλάκη μου! Και σου χω πει να μην μπαίνεις σε καταστήματα ενδύσεως, υποδύσεως και αξεσουαραϊζέισιον έχοντας φάει ολάκερο το κάποτε ζωντανόν!

Μια βόλτα στα μαγαζιά, λοιπόν. Για ψώνια. Κρίση ξε-κρίση κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να καταθέσεις τον οβολό, γιατί η γραμμή ανάμεσα στη μόδα του σκισμένου τζιν και της προσβολής της δημοσίας αιδούς είναι λεπτή.
Ήθελες λοιπόν να πας στα μαγαζιά εε;; Και τόλμησες να μπεις στο πιο πολυσύχναστο της πόλης τούτης (και κάθε άλλης...);; Για να σε δω τώρα! 

ΜΗΝ σε τρομάζει το πλήθος. ΔΕΝ είναι τρομοκράτες. Κι αυτοί άνθρωποι σαν κι εσένα είναι που ήρθαν να ρίξουν μια ματιά... Άντε προχώρα! Λες να ξεκινήσεις από πάνω προς τα κάτω; Θέλεις και ασανσέρ έτσι; Πάρε αγκαζέ το καρότσι της μαντάμ τώρα που προσπαθεί να βολευτεί με το τέκνον αγκαλιά για να μάθεις να υποτάσσεσαι στη δύναμη του καταναλωτισμού. Ρίξτου και μια ματιά καλέ! Χαμογέλα στο σκασμένο μη σε πούνε και αντικοινωνικιά! Κούτσι κούτσι κουουουούτσιιι! Χαμπάρι το κούτσι... Έχει ζαλιστεί κι ακόμα δεν μπήκε στα ενδότερα. Επιτέλους ο όροφός σου. Κυρία μου, συγγνώμη, να περάσω; (Δηλαδή να πηδήξω πάνω από το 4x4 όχημα που 'χεις παρκάρει εδώ μέσα μπας και βγω;) Ας εστιάσω πάλι. Ήρθα για παντελόνι όχι για πόλεμο.

Δόξα σοι! Άλλη φορά από τις σκάλες... Και τώρα σήκωσε τα μανίκια και βουρ στον πατσά! Γιατί έτσι μοιάζει η στίβα από ρούχα που ξεκίνησε να "βράζει" στις 9 το πρωί και τώρα κοχλάζει. Ο ΧΑΜΟΣ! Κάνε φόκους! Πρέπει-εντοπίσω-παντελόνι! Τα μάτια μου περνάνε πάνω από διαφανείς τσάντες πλέξι γκλας (ααα θα 'ναι αδιάβροχες για την παραλία), πλουμιστά γιλέκο με πούλιες (έλα Ριάνα να δεις!) και ένα παπούτσι. Ένα. Μόνο. Τι δουλειά έχει εδώ η παντόφλα με το ψαθί από κάτω;

Παρένθεση: όταν η ιστορία κάνει κύκλους σέρνει και τη μόδα μαζί της... Αυτά τα λέγαμε εσπαντρίγιες κάποτε και όπως π ο λ λ ά πράγματα ακόμα έχουν επιστρέψει στη μόδα. Ωραιότατες αναμνήσεις έχω από τα παπουτσάκια αυτά. Στο δημοτικό μας είχαν πάει εκπαιδευτική εκδρομή σε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής γαλακτοκομικών. Εγώ πήγα με την εσπαντρίγια...Υπήρξαν κι άλλοι πιο δύστυχοι που πήγαν με τη σαγιονάρα. Το γάλα που ήταν στο δάπεδο πότησε την εσπαντρίγια και βρώμαγα γαλατίλα σε όλη την εκδρομή! Στο ποτάμι της πέταξα να ξεβρωμίσουν, τίποτα! Κλείνει παρένθεση.

Μην αποσυντονίζεσαι! Στα παντελόνια! Yes! Τα βρίσκω! Κοκαλώνω. Τι είναι τούτα τα πολύχρωμα κολανοειδή με μοτίβα εμπνευσμένα από Jackson Pollock, σε λένε το κορίτσι του Μάη και καλοκαιρινή φρουτοσαλάτα;! Συμβουλή: κάνε πως δεν το είδες! Συνεχίζω. Ψάχνω. Ψάχνω. ΟΠΑΑΑ! Γιατί πάντα αυτό που αναζητώ βρίσκεται στη βάση του σωρού;; Και μόλις το βρίσκω πέφτουν δέκα χέρια επάνω του να το αρπάξουν;; Βούτα το! Βλέπω ένα μικρό μέρος μόνο αλλά φαίνεται ωραιότατο. Αν κρίνω απο το μπατζάκι είναι ακριβώς αυτό που θέλω! Ένα νορμάλ τζιν παντελονάκι, ελαφρώς ελαστικούλι μην έχουμε δράματα όταν κάθομαι, σε διαχρονικό χρωματάκι: μπλε! Και προς τη δόξα τραβώ τραβώ τραβώ! Α στο καλό... μανίκι ήταν! Δεν θα επεκταθώ...

Εντάξει λοιπόν ας πούμε ότι βρήκες αυτό που ήθελες (σε τιμή που δεν ήθελες... χμ... καλά θα δούμε...) για πήγαινε να το δοκιμάσεις τώρα. Εεε, αυτή είναι η ουρά για τα δοκιμαστήρια ή αναπαράσταση για την πτώση της Σαιγκόν;! Μην τους μετράς, δεν έχει νόημα... απλώς περίμενε... Κι όσο περιμένεις αναρωτιέσαι: Γιατί πάντα οι πολύ αδύνατες κοπέλες βγαίνουν στο διάδρομο για να δουν τα ρούχα τους στο μεγάλο καθρέφτη; δεν τις χωράει αυτός που είναι μέσα στο δοκιμαστήριο; ε μα για να έχουν καλύτερη οπτική του ενδύματος... από απόσταση... πάντα οι αδύνατες... μη συγχύζεσαι...κι εσύ ήσουν έτσι καποτε. Από 1 μέχρι 6 μηνών...

Ήρθε κι η σειρά σου, άντε για να δούμε. "Πόσα τεμάχια έχετε;" 4 απαντώ. Παίρνω μαζί μου το ίδιο παντελόνι σε 4 διαφορετικά νούμερα μπας και πετύχω το σωστό χωρίς να χρειαστεί να ξαναβγώ έξω στο χαμό. Α υπέροχα! σκέφτομαι. Έχει και σκαμπουδάκι εδώ! Πού καιρός να κάτσω όμως! Τραβώ την κουρτίνα όσο πιο κοντά στον τοίχο γίνεται, ελέγχω μήπως και αχνοφαίνεται τίποτα, τσεκάρω τα τυφλά σημεία στον καθρέφτη και αρχίζω να δοκιμάζω. Εντάξει το πρώτο νούμερο είναι για Σουηδέζα. Ούτε μέχρι το γόνατο αγάπη μου δεν ανεβαίνει. Μόνο για γκέτες κάνει. Δεν απογοητεύομαι, ας δω και το επόμενο. Ούτε αυτό μπαίνει... Δεν είναι δυνατόν! Μια φράση παίζει στο μυαλό σα χαλασμένος δίσκος ξανά και ξανά: "Τι το 'θελες τ'αρνί Μιχαλάκη... Τι το 'φαγες κι έσκασες Μιχαλάκη μουυυ..." Αναπτερώνομαι! Δεν είμαι έτοιμη να ηττηθώ ακόμα! ΘΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΩ ΘΕΣ ΔΕ ΘΕΣ! Μάρτυς μου ο Θεός, δεν θα ξαναγοράσω μεγαλύτερο νούμερο τζιν! Παλεύω! Έχω γίνει λούτσα στον ιδρώτα αλλά δεν εγκαταλείπω. Ίσως από την υπερπροσπάθεια χάσω κανα γραμμάριο και βοηθηθώ. Κάτι πάει να γίνει. Θέλω να βγάλω δυνατή κραυγή αμερικανού πεζοναύτη που αναδύεται μέσα από τα λασπωμένα νερά κρατώντας το αυτόματο στο χέρι! Έλα θα τα καταφέρεις! ΡΟΥΦΑ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑΑΑΑ! Τα πόδια μου μπερδεύονται και με φαντάζομαι να πέφτω προς τα πίσω... Προσπαθώ να γραπωθώ από την κουρτίνα για να φρενάρω την πτώση αλλά σκάω σαν καρπούζι στο διάδρομο με μισοανεβασμένο το παντελόνι και τον κόσμο να με κοιτάει παγωμένο. Τέτοιες σκέψεις δεν βοηθάνε, σύνελθε! Αν κλείσει αυτό το φερμουάρ δεν πρόκειται να ξαναφάω καρμπονάρες, τέρμα τα λίπη, στοπ στις μεταμεσονύχτιες μακαρονάδες και τα σουβλάκια της παρηγοριάς επειδή απλώς είχες μια άσχημη μέρα! ΠΡΕΠΕΙ.ΝΑ.ΧΩΡΕΧΩ.ΜΕΣΑ.ΣΕ.ΑΥΤΟ.ΤΟ.ΤΖΙΝ.

Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη! Πώς είμαι έτσι!! Ξεμαλλιασμένη, κατακκόκκινη, έτοιμη να εκραγώ! Και τότε γίνεται το θαύμα. Το φερμουάρ κλείνει... Ακούω Βαγγέλη Παπαθανασίου και "Δρόμους της Φωτιάς" μέσα στο κεφάλι μου!  Θέλω να βγω από το παραβάν να μοιραστώ τη νίκη μου με το πλήθος που περιμένει ακόμα στην ουρά! Ναιιι!!! Θέλω να γίνω κι εγώ μια από αυτές που κορδώνονται μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη! Το δικαιούμαι! Χώρεσα! Αααα...Τώρα μπορώ να απολαύσω το σκαμπουδάκι μου. Ή μήπως όχι; Είναι αδύνατο να καθήσω. Το παντελόνι είναι τόσο στενό που μπορώ μόνο όρθια να σταθώ. Είναι σαν ένας ολόσωμος τρέντυ νάρθηκας, μια μούμια στημένη όρθια τυλιγμένη σε μπλε επιδέσμους. Μην αγχώνεσαι. Σκέψου όλες τις εκδηλώσεις που μπορείς να παραστείς χωρίς να καθήσεις. Εμ, σε ένα μπαρ πήχτρα στον κόσμο, στην ουρά της εφορίας, στην άρση της σημαίας... Λεπτομέρειες. Εσύ μια φορά τα κατάφερες! You're IN!

~~~ Ωδή στη νεκρή ανθοδέσμη ~~~

Απεχθάνομαι οτιδήποτε αποξηραμένο. Διόρθωση: σχεδόν οτιδήποτε. Μ' αρέσει να καταβροχθίζω αποξηραμένα σύκα, βερίκοκα, δαμάσκηνα και πολλά άλλα... Επομένως δεν απεχθάνομαι οτιδήποτε αποξηραμένο. Για την ακρίβεια μόνο ό,τι δεν μπορώ να μασουλήσω. Συνεπώς, λουλούδια, ποτπουρί και καρποί απροσδιορίστου προελεύσεως μπαίνουν αυτομάτως στη μαύρη λίστα.

Έχω φοβία με τις αποξηραμένες ανθοδέσμες. Η θέα ενός μπουκέτου αφυδατωμένων τριαντάφυλλων μέσα σε ένα σαλόνι ή ακόμα χειρότερα στο υπνοδωμάτιο μού προκαλεί φρίκη. “Ω, αυτή την υπέροχη ανθοδέσμη που βλέπεις (μα κοίταξέ τη!) μου τη χάρισε ο Χάρης στην πρώτη μας επέτειο!!! Δεν είναι πανέμορφη;; Θα την κρατήσω για ΠΑΝΤΑ! ...(έτσι θα θυμάμαι τις μέρες που ο άχρηστος μου χάριζε ακόμα δώρα, τώρα με το ζόρι θυμάται τα γενέθλιά μου, άντε κανα σουβλάκι δώρο και πάλι καλά να λες -εντάξει δε βαριέσαι, άλλες δεν το 'χουν καν αυτό! -κάποτε όμως ήταν πολύ ρομαντικός! κι έχω αυτή τη νεκρή ανθοδέσμη για να στο αποδείξω!)” ή “Αυτή μου την έδωσαν στην ορκωμοσία μου, την κράτησα για να θυμάμαι εκείνη τη μέρα... (που νόμιζα ότι κράταγα τον κόσμο στα χέρια μου, που είχα ακόμα όνειρα αλλά δεν ντρεπόμουν να μιλήσω γι' αυτά, που πίστευα ότι κάτι σ' αυτόν τον κόσμο μου ανήκει! και τώρα κάθομαι και την κοιτάω και σκέφτομαι... ... μήπως να την πετάξω;!)

Πόση κακοποίηση υπέστη αυτή η κάποτε ζουμερή, ολόφρεσκη ανθοδέσμη με τα βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα! Την έδεσες σφιχτά, την κρέμασες ανάποδα, την άφησες στο σκοτάδι, την ψέκασες και με λακ για να μείνει σαν καινούργια! Μόνο που για να τα κάνεις όλα αυτά, έπρεπε να τη χαρείς λιγότερο. Να την αποσύρεις πιο γρήγορα πριν προλάβει να μαραθεί. Και τώρα περιφέρεις ό,τι απέμεινε από το χρώμα και τη μυρωδιά της, απλώς για να θυμάσαι. Θυμάσαι στ'αλήθεια; Αν όχι, τότε τα παρακάτω είναι αφιερωμένα σε σένα.

Το πρώτο είναι ένα μέρος από το θαυμάσιο ποίημα του William Wordsworth Ode on Intimations of Immortality. Όταν η λάμψη και η ζωντάνια των στιγμών εκλείψει και τα όμορφα πράγματα πάρουν τη θέση τους στο παρελθόν, εμείς θα αναπολούμε τη χαμένη δόξα του ή θα διδαχθούμε από αυτό;

"What though the radiance

which was once so bright

Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass,

of glory in the flower,

We will grieve not, rather find

Strength in what remains behind;

In the primal sympathy

Which having been must ever be;

In the soothing thoughts that spring

Out of human suffering;

In the faith that looks through death,

In years that bring the philosophic mind."

Από την ταινία "Splendor in the grass" (1961).
Η πρωταγωνίστρια Natalie Wood διαβάζει τους στίχους από το ποίημα.

Το δεύτερο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Μεγάλες Προσδοκίες" του Κ. Ντίκενς. Αναφέρεται στην ξεθωριασμένη αποκαρδιωτική φιγούρα της Μις Χάβισαμ που παρέμεινε ντυμένη νύφη περιμένοντας το θάνατό της.

"...But I saw that everything within my view which ought to be white, had been white long ago, and had lost its lustre and was faded and yellow. I saw that the bride within the bridal dress had withered like the dress, and like the flowers, and had no brightness left but the brightness of her sunken eyes. I saw that the dress had been put upon the rounded figure of a young woman, and that the figure upon which it now hung loose had shrunk to skin and bone. Once, I had been taken to see some ghastly waxwork at the Fair, representing I know not what impossible personage lying in state. Once, I had been taken to one of our old marsh churches to see a skeleton in the ashes of a rich dress that had been dug out of a vault under the church pavement. Now, waxwork and skeleton seemed to have dark eyes that moved and looked at me. I should have cried out, if I could..."

πηγές: William Wordworth, 1770-1850
Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood, 1807
"Splendor in the grass", 1961,  Σκηνοθεσία: Elia Kazan
Sandrine Dulermo & Michael Labica (aka Absynth Photo) www.behance.net/absynthphoto

~~~ Πόσο πιστεύεις σήμερα; ~~~

American Authors "Believer"

Κάποιες μέρες πιστεύεις περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Κάποιες φορές απλώς δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αισιοδοξία από την πίστη. Κάποια στιγμή οι επιλογές των άλλων θα σε απογοητεύσουν. Κάποτε η ανθρώπινη φύση θα σε σοκάρει. Κάποιες φορές, όμως, θα επιλέξεις να μη μοιάσεις στους άλλους. Κάποια στιγμή θα νιώσεις δυνατός και θα παλέψεις. Κάποτε θα εξυψώσεις την ανθρώπινη φύση. Μπορεί σήμερα να είναι η σειρά σου. Αυτό το τραγουδάκι είναι για σένα.

~~~ Ο γλάρος που βοσκούσε... ή αλλιώς το κυνήγι της μάθησης. ~~~

Τι κάνεις κύριε Γλάρε μέσα στο ξένο χωράφι; Τι ψάχνεις να βρεις στη γη;
Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα!

Δεν έχω ξαναδεί περισσότερες πορτοκαλιές στη ζωή μου από όσες αντίκρυσα διασχίζοντας τη λακωνική γη με κατεύθυνση τη θάλασσα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι Λάκωνες μιλούσαν λίγο. Ήταν μπουκωμένοι με πορτοκάλια!

Το τοπίο εναλλάσσεται με σταθερότητα: πορτοκαλιές, ελιές και... πορτοκαλιές... και... ελιές. Γεμίζει το μάτι σου, χορταίνει από την πληθώρα. Εδώ πράσινο και πορτοκαλί η πηγή της ευτυχίας μου (η δική μου γη παράγει μαύρο), ώσπου να φτάσω στη θάλασσα. Κάπου εκεί όμως, ενδιάμεσα, κοίτα! Τι είναι αυτά; Σταμάτα! Στη μέση του δρόμου. Δεν θα σε ενοχλήσει κανείς εδώ. Είσαι λεύτερος να σταματάς στη μέση. Ακριβώς στο κέντρο. Κάντο αυτό στην πόλη και θα κερδίσεις εισιτήριο για τα επείγοντα. Ίδιος δρόμος, ίδια ανάγκη, ίδιο δικαίωμα. Τι αλλάζει; Ο νους. Αυτός είναι λεύτερος μέσα σε τόσο πράσινο. Εδώ μπορείς να σταματήσεις χωρίς να ενοχλήσεις αυτόν που προσπερνάει, χωρίς να σε "στολίσει".

Τι δουλειά έχουν οι γλάροι μέσα στο χωράφι; Βόσκουν οι γλάροι;; Μα τι στο καλό; Εντάξει, προφανώς, το φαινόμενο είναι σύνηθες για τους ντόπιους, για μένα όμως έκπληξη...

Αναπόφευκτα, η εικόνα των γλάρων μου έφερε στο νου τον "Γλάρο Ιωνάθαν" του Richard Bach. Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω και κάτι ακόμα από την αλήθεια και τις ιδέες του Γλάρου και πάντα ζηλεύω... τη λευτεριά, το πέταγμα, την επιβολή πάνω στο σώμα και τα "όρια" της σκέψης. Η σκέψη που, απ'τη μια τυραννά, απ'την άλλη ελευθερώνει.

Κάποια από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από το βιβλίο είναι:

"Φαντάστηκες ποτέ πόσες ζωές πρέπει να περάσουμε πριν καν να διαβλέψουμε πρώτη φορά τη σκέψη πως η ζωή προσφέρει πολλά περισσότερα απ'το φαγητό, τους τσακωμούς ή τη δύναμη στο Σμήνος;Χίλιες ζωές, Ίων, δέκα χιλιάδες ζωές! Κι ύστερα άλλες εκατό ζωές ώσπου ν'αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως υπάρχει κάτι που λέγεται τελειότητα, κι άλλα εκατό χρόνια για να καταλάβουμε πως σκοπός στη ζωή μας είναι ν'ανακαλύψουμε αυτή την τελειότητα και να την αναδείξουμε. Ο ίδιος κανόνας ισχύει φυσικά, και για μας τώρα: διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δε μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις".

"Ξέχνα την πίστη! Δεν σου χρειάστηκε πίστη για να πετάξεις, χρειάστηκε να καταλάβεις το πέταμα..."

"Όλο σας το σώμα, από την άκρη της μιας φτερούγας σας στην άλλη δεν είναι παρά η ίδια σας η σκέψη, σε ένα σχήμα που σας είναι ορατό. Σπάστε τα δεσμά της σκέψης σας, και τότε, ταυτόχρονα, θα σπάσετε τα δεσμά του σώματός σας..."

-"Μάϋναρντ Γλάρε, είσαι λεύτερος να είσαι ο εαυτός σου, ο αληθινός εαυτός σου, εδώ και τώρα, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο σου. Είναι ο Νόμος του Μεγάλου Γλάρου, ο Νόμος που Είναι."

-"Θέλεις να πεις πως μπορώ να πετάξω;"

-"Λέω πως είσαι λεύτερος."

"Βλέπει μακρύτερα κείνος ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.

πηγές: Ο Γλάρος Ιωνάθαν, Richard Bach, Δ.Κ. Ζάρβανος, Αθήνα 1974

 ~~~ Όσα παίρνει ο άνεμος. ~~~

φεύγεις, μένεις. μένεις και ζεις... ζεις και ΖΕΙΣ! κινείσαι μέσα σε ένα χώρο που δεν σου ανήκει... αλλά κινείσαι. δεν διεκδικείς αλλά δανείζεσαι. τις στιγμές των άλλων, τη χαρά τους, γελάς με τα αστεία τους... είσαι εκεί και σε βλέπουν. πώς νιώθεις; συνυπάρχεις. το νιώθεις; κλέφτη! σου ανήκει η στιγμή;

ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ! χωρίς εσένα θα ήταν όλα αλλιώς. ακόμα και το φύλλο που παίρνει ο άνεμος, ο κόκκος από το κοκκινόχωμα στην όμορφη βεράντα σου, το σποράκι που δεν έσπειρες αλλά βρέθηκε εκεί χωρίς να το περιμένεις, χωρίς να προβλέψεις, έμεινε ή άπλώς πέρασε... απρόσκλητο. έζησε. και άλλαξε. εκείνο και εσύ. μαζί. είσαι εδώ, είσαι εκεί. γιατί έτσι γουστάρεις! είσαι! υπάρχεις! ζεις! ΖΕΙΣ!

...Μια βόλτα στη βιβλιοθήκη...

"Οι αρχές μου βρίσκονται πριν την Ιστορία.
Δεν έχω Ιστορία- δεν υπάρχει πάρά το άσπρο
και το μαύρο, η νύχτα και το νερό.
Έρχομαι από το μηδέν και πάω στο μηδέν.
Είμαι μηδέν. Είμαι υπέροχος, εκπληκτικός,
θεσπέσιος, θεός, δαίμονας, μάγος, είμαι η μαγεία
γιατί μπορώ να δημιουργώ.
Βάζοντάς με δίπλα σου σου δίνω νόημα,
γίνεσαι 10, 100, 1.000, 10.000.000.

Είμαι η μήτρα, δημιουργώ την Ιστορία.
Είμαι μια ιστορία χωρίς Ιστορία.
Είμαι πριν από σένα, είμαι πριν από μένα,
δεν υπάρχει το "εσύ", δεν υπάρχει το "εγώ",
δεν υπάρχει τίποτα γιατί είμαι το παν.

Αλίμονο, δεν υπάρχουν αιώνες για να μετρήσω
από πότε η καρδιά μου, -όχι δεν είναι η καρδιά "μου",
είναι η καρδιά- από πότε η καρδιά δεν χτυπά πια."