Ωδή στη νεκρή ανθοδέσμη...

Απεχθάνομαι οτιδήποτε αποξηραμένο. Διόρθωση: σχεδόν οτιδήποτε. Μ' αρέσει να καταβροχθίζω αποξηραμένα σύκα, βερίκοκα, δαμάσκηνα και πολλά άλλα... Επομένως δεν απεχθάνομαι οτιδήποτε αποξηραμένο. Για την ακρίβεια μόνο ό,τι δεν μπορώ να μασουλήσω. Συνεπώς, λουλούδια, ποτπουρί και καρποί απροσδιορίστου προελεύσεως μπαίνουν αυτομάτως στη μαύρη λίστα.

Έχω φοβία με τις αποξηραμένες ανθοδέσμες. Η θέα ενός μπουκέτου αφυδατωμένων τριαντάφυλλων μέσα σε ένα σαλόνι ή ακόμα χειρότερα στο υπνοδωμάτιο μού προκαλεί φρίκη. “Ω, αυτή την υπέροχη ανθοδέσμη που βλέπεις (μα κοίταξέ τη!) μου τη χάρισε ο Χάρης στην πρώτη μας επέτειο!!! Δεν είναι πανέμορφη;; Θα την κρατήσω για ΠΑΝΤΑ! ...(έτσι θα θυμάμαι τις μέρες που ο άχρηστος μου χάριζε ακόμα δώρα, τώρα με το ζόρι θυμάται τα γενέθλιά μου, άντε κανα σουβλάκι δώρο και πάλι καλά να λες -εντάξει δε βαριέσαι, άλλες δεν το 'χουν καν αυτό! -κάποτε όμως ήταν πολύ ρομαντικός! κι έχω αυτή τη νεκρή ανθοδέσμη για να στο αποδείξω!)” ή “Αυτή μου την έδωσαν στην ορκωμοσία μου, την κράτησα για να θυμάμαι εκείνη τη μέρα... (που νόμιζα ότι κράταγα τον κόσμο στα χέρια μου, που είχα ακόμα όνειρα αλλά δεν ντρεπόμουν να μιλήσω γι' αυτά, που πίστευα ότι κάτι σ' αυτόν τον κόσμο μου ανήκει! και τώρα κάθομαι και την κοιτάω και σκέφτομαι... ... μήπως να την πετάξω;!)

Πόση κακοποίηση υπέστη αυτή η κάποτε ζουμερή, ολόφρεσκη ανθοδέσμη με τα βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα! Την έδεσες σφιχτά, την κρέμασες ανάποδα, την άφησες στο σκοτάδι, την ψέκασες και με λακ για να μείνει σαν καινούργια! Μόνο που για να τα κάνεις όλα αυτά, έπρεπε να τη χαρείς λιγότερο. Να την αποσύρεις πιο γρήγορα πριν προλάβει να μαραθεί. Και τώρα περιφέρεις ό,τι απέμεινε από το χρώμα και τη μυρωδιά της, απλώς για να θυμάσαι. Θυμάσαι στ'αλήθεια; Αν όχι, τότε τα παρακάτω είναι αφιερωμένα σε σένα.

Το πρώτο είναι ένα μέρος από το θαυμάσιο ποίημα του William Wordsworth Ode on Intimations of Immortality. Όταν η λάμψη και η ζωντάνια των στιγμών εκλείψει και τα όμορφα πράγματα πάρουν τη θέση τους στο παρελθόν, εμείς θα αναπολούμε τη χαμένη δόξα του ή θα διδαχθούμε από αυτό;

"What though the radiance

which was once so bright

Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass,

of glory in the flower,

We will grieve not, rather find

Strength in what remains behind;

In the primal sympathy

Which having been must ever be;

In the soothing thoughts that spring

Out of human suffering;

In the faith that looks through death,

In years that bring the philosophic mind."

 

Από την ταινία "Splendor in the grass" (1961).
Η πρωταγωνίστρια Natalie Wood διαβάζει τους στίχους από το ποίημα.

 

Το δεύτερο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Μεγάλες Προσδοκίες" του Κ. Ντίκενς. Αναφέρεται στην ξεθωριασμένη αποκαρδιωτική φιγούρα της Μις Χάβισαμ που παρέμεινε ντυμένη νύφη περιμένοντας το θάνατό της.

"...But I saw that everything within my view which ought to be white, had been white long ago, and had lost its lustre and was faded and yellow. I saw that the bride within the bridal dress had withered like the dress, and like the flowers, and had no brightness left but the brightness of her sunken eyes. I saw that the dress had been put upon the rounded figure of a young woman, and that the figure upon which it now hung loose had shrunk to skin and bone. Once, I had been taken to see some ghastly waxwork at the Fair, representing I know not what impossible personage lying in state. Once, I had been taken to one of our old marsh churches to see a skeleton in the ashes of a rich dress that had been dug out of a vault under the church pavement. Now, waxwork and skeleton seemed to have dark eyes that moved and looked at me. I should have cried out, if I could..."

 

 

 

πηγές: William Wordworth, 1770-1850
Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood, 1807
"Splendor in the grass", 1961,  Σκηνοθεσία: Elia Kazan
Sandrine Dulermo & Michael Labica (aka Absynth Photo) www.behance.net/absynthphoto